Για δεύτερο συνεχόμενο χρόνο η Βιέννη αναδείχθηκε ως η καλύτερη παγκοσμίως πόλη σε ποιότητα ζωής.  Ήταν η τρίτη μου επίσκεψη σε αυτή, με την προηγούμενη να είναι πριν από 18 χρόνια. Όπως όλες οι κεντροευρωπαϊκές πόλεις έχει ένα έντονο μπαρόκ ύφος που κάπως σου κάθεται βαρύ εάν έρχεσαι από τη Μεσόγειο. Υπάρχουν όμως άλλα πράγματα που την κάνουν ευχάριστη και ανάλαφρη. Ξεχώρισα εκ πρώτης όψεως τις εξαιρετικές της συγκοινωνίες. Ακριβέστατες και απόλυτα διασυνδεδεμένες μεταξύ τους, έτσι ώστε πουθενά σχεδόν δε χρειάζεται να περιμένεις πάνω από 5 λεπτά σε στάση. Αντί πολλών, τρία σημεία/εντυπώσεις από τη Βιέννη του σήμερα:

Τα βιεννέζικα καφέ:   Τα περισσότερα από αυτά χρονολογούνται από το 19^ο αιώνα και αποτελούν μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης. Η ατμόσφαιρα του καθενός είναι μοναδική. Σε αυτή τη βόλτα επισκεφθήκαμε το Café Central, το Café Hawelka, το Café Mozart και το Café Demel. Δυστυχώς, δε μπόρεσα να περάσω έστω από το κατά τη γνώμη μου καλύτερο σε ατμόσφαιρα, το λιγότερο διάσημο Café Sperl, όπου νομίζεις ότι ο χρόνος έχει σταματήσει στην εποχή του Αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ. Στο Café Central πίνεις τον καφέ σου στο ίδιο τραπέζι, που καθόταν κάποτε ο Σίγκμουντ Φρόιντ και ο Λέων Τρότσκι. To απόγευμα που είναι και πιο ήσυχα υπάρχει και ζωντανή μουσική με πιάνο.

Στο Café Hawelka η είσοδος  θυμίζει περισσότερο ταβέρνα ελληνικού χωριού με τα καφάσια από τις μπύρες στιβαγμένα και από πάνω κουρελούδες δίπλα στην πόρτα, ενώ τα ίδια καφάσια υπάρχουν και κάτω από τα τραπέζια. Μπαίνοντας μέσα το πρώτο πράγμα που αναρωτιέσαι είναι πότε θα καταρρεύσει το κτίριο τόσο παλιό που είναι. Παρόλ’αυτά, οι διάφοροι πλούσιοι και διάσημοι που επισκέπτονται τη Βιέννη περνούν οπωσδήποτε για καφέ από το Hawelka. Τέτοιο hip !!!

Σκεπτόμενος τα βιεννέζικα καφέ συμπεραίνω ότι η βασική τους γοητεία είναι πως μένουν αμετάβλητα μέσα στο χρόνο. Αντίθετα, πολλά αντίστοιχα καφέ στην Ελλάδα με επιτυχημένη πορεία δεν ποντάρουν στον παράγοντα χρόνος και παράδοση παρά το ρίχνουν κάθε χρόνο στην ανακαίνιση του σκηνικού. Ίσως θα έπρεπε…

Μουσεία:  Ο χρόνος δεν ήταν πολύς αλλά καταφέραμε να δούμε μερικές σημαντικές περιοδικές εκθέσεις και μόνιμες συλλογές και για να μη χαθούμε στα απέραντα μουσεία επικεντρώσαμε μόνο στη ζωγραφική. Ξεκινήσαμε από τα βασικά, δηλαδή το Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης με την επιβλητική συλλογή σε  Φλαμανδούς (Ρούμπενς, Ρέμπραντ, Βαν Ντάικ κ.λ.π.), Καραβάτζιο και φυσικά Πίτερ Μπρίγκελ (ο πρεσβύτερος).

Στο Μουσείο Albertina δύο εξαιρετικές περιοδικές εκθέσεις: «Από το Μονέ στον Πικάσσο» και «Ρωσική Πρωτοπορία»

Στο Leopold Museum, το παλίμψηστο της βιεννέζικης σχολής, με έργα του πρωτομάστορα Γκούσταβ Κλιμτ και του μαθητή του Έγκον Σίλε.

Τέλος, προλάβαμε και μια ακόμη βόλτα στο σπίτι/αξιοθέατο του Χούντερτβάσερ και στο αντίστοιχο μουσείο με τη μοναδική τους αρχιτεκτονική σύλληψη.

Ιστορική Μνήμη:  Η Αυστρία ως χώρα ήταν το πρώτο θύμα της ναζιστικής επέκτασης με τη βίαιη ενσωμάτωσή της στο Γ’ Ράιχ (το περίφημο «Άνσλους»). Παραταύτα αρκετοί Αυστριακοί υπήρξαν ηγετικά και φανατικά στελέχη του ναζιστικού καθεστώτος. Μεταπολεμικά, η Αυστρία κινήθηκε για πολλά χρόνια στους ρυθμούς της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας με οραματιστές πολιτικούς όπως ο καγκελάριος Μπρούνο Κράισκι. Όμως τα τελευταία 20 χρόνια η τάση των ακροδεξιών σχηματισμών στην πολιτική της σκηνή είναι ανοδική. Αρχικά με ηγέτη τον Γιέργκ Χάιντερ και μετά το θάνατό του το 2008 με άλλη μορφή, κυρίως με το Κόμμα της Ελευθερίας που πήρε πολύ μεγάλο ποσοστό στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, βλέπει κανείς μέσα στη Βιέννη διάσπαρτα σημάδια διατήρησης της αντιφασιστικής ιστορικής μνήμης. Στο Δημαρχείο της Βιέννης αναμνηστική πλάκα για τους δημοκρατικά εκλεγμένους δημοτικούς και περιφερειακούς συμβούλους που έπεσαν θύματα του ναζισμού. Στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης αφιέρωμα στα θύματα του Εθνικοσοσιαλισμού.  Πεζόδρομος αφιερωμένος  στον Αριστίντες ντε Σόουζα Μέντες, τον Πορτογάλο πρόξενο στο Μπορντώ της Γαλλίας στη διάρκεια του πολέμου, που κατάφερε να σώσει από το θάνατο χιλιάδες Εβραίους δίνοντάς τους πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα και αψηφώντας  τη σφοδρή επίπληξη, που δεχόταν από το δικτατορικό καθεστώς Σαλαζάρ, που κυβερνούσε τότε τη χώρα του.